Θα ήταν πολύ εύκολο να εστιάσω στην επιτυχία της εκδήλωσης, τον κόσμο που κατέκλυσε τον Ιανό, τα καλά λόγια που ακούστηκαν από όλους και να μείνουμε όλοι ικανοποιημένοι, βαυκαλιζόμενοι πως όλα είναι καλά!
Το marketing αυτό θα επέβαλλε βέβαια , πλην όμως σήμερα νωρίς το πρωί, κυκλοφορώντας στην πόλη ήρθα αντιμέτωπος με την ρεαλιστική πραγματικότητα!
Διασχίζοντας με τη μηχανή τα 8 χλμ που χωρίζουν το σπίτι από τη δουλειά, και καθώς ήταν η ώρα προσέλευσης των μη αργοπορούντων μαθητών στο σχολείο, είδα παιδάκια να διασχίζουν τις μεγάλες (για τα δεδομένα της πόλης μας) οδούς από τις διαβάσεις και άλλα παιδάκια, συμμαθητές τους δηλαδή να τους χλευάζουν γιατί δεν περνούν το δρόμο από όπου βρουν.
Είδα ( όπως κάθε πρωί, όμως οι κουβέντες του Φραγκονικολόπουλου από την Τρίτη στον Ιανό με επηρέασαν προφανώς! ) αυτοκίνητα να κινούνται κατά το δοκούν στην λεωφορειολωρίδα , αυτοκίνητα ( όχι μόνα τους βέβαια αλλά με οδηγούς ) να σταματούν όπου βολεύεται ο οδηγός για να πάρει καφέ, κουλούρι ή και μπουγάτσα βεβαίως ως γνήσιοι Μακεδόνες ( τα παιδιά μέσα , μάρτυρες ακούσιοι της αυθαιρεσίας και του ωχαδερφισμού) .
Είδα στο φανάρι όπου περίμενε στωικά μια κοπελίτσα να περάσει το δρόμο με το ζεστό καφέ της για να πάει μάλλον στην υποαμοιβόμενη εργασία της ( βλέπετε ήταν πιθανότατα κάτω των 25 ετών!) το έντρομο βλέμμα του πεζού στη Θεσσαλονίκη. Τον τρόμο να προκύπτει από το αμείλικτο ερώτημα : «τώρα που έχουν κόκκινο τα αυτοκίνητα θα σταματήσουν; Θα μπορέσω να περάσω ή πρέπει να τρέξω;»
Είδα, είδα, είδα περίπου όσα βλέπω κάθε μέρα στη διαδρομή μου όμως τα είδα αλλιώς! Η ευγενική ήπια μειλίχια μορφή της Εύας Λαλούμη Βιδάλη με συνόδευε , τα λόγια για τη διαπαιδαγώγηση με έναν ανοιχτό τρόπο σκέψης του Φραγκονικολόπουλου ακούγονταν στα αυτιά μου, η ρεαλιστική ματιά της Μαρίας Σαμολαδά για την εκπαίδευση των παιδιών στον αλληλοσεβασμό ήταν το φίλτρο που σήμερα είχα στα μάτια μου. Η επιθυμία της Κατερίνας μου να μεγαλώσουμε σωστά τα παιδιά μας και τα παιδιά όλων αν είναι εφικτό είναι καρφωμένη στο μυαλό μου καιρό τώρα…
Η έλλειψη σεβασμού, αυτοσεβασμού, αλληλοσεβασμού, τήρησης των κανόνων, επιθυμία σαν συμπορευτούμε με τον άλλο κι όχι να τον ξεπεράσουμε (με κάθε τρόπο) στη γωνία μας αφορά και μας χαρακτηρίζει. Δεν είμαστε εμείς διαφορετικοί βρε παιδί μου, γιατί να είμασταν ο κόσμος θα ήταν καλύτερος σήμερα κι όχι αύριο όπως (ψεύτικα) ευχόμαστε. Ας γίνουμε για λίγο ειλικρινείς με τους εαυτούς μας
( μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια !) , και ας σκεφτούμε τι απλό κι ασήμαντο θα διορθώσουμε σήμερα εμείς και θα γίνουμε έτσι καλό παράδειγμα για τα παιδιά μας.
Υ.Γ. Φθάνοντας κάτω από το ιατρείο συνάντησα μία πολύ αγαπητή κυρία από ένα κοντινό μαγαζί από όπου προσφέρω την εβδομαδιαία απόλαυση στον εαυτό μου να βγαίνει από το παρεκκλήσι κλαίγοντας και τρίβει ένα μικρό εικόνισμα στο στήθος της , στην περιοχή της καρδιάς της. Το σκηνικό έχει να κάνει με την εξίσου ευγενική και αγαπητή κόρη της που βρίσκεται στο νοσοκομείο με κατάγματα , αποτέλεσμα ατυχήματος ΣΤΟ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ από μηχανή !
Γιατί έλα μωρέ , τι πειράζει, 10 μέτρα θα πάω…