H διαπροσωπική ψυχοθεραπεία (IPT), έχει τις ρίζες τις στην ‘Θεωρία της προσκόλλησης’ του Bowlby. Στηριζόμενοι στην προσέγγιση αυτή, οι θεραπευτές θεωρούν πως τα κοινωνικά συμβάματα, μπορεί να είναι προστατευτικά ή καταστροφικά για τους ανθρώπους. Ο Klerman περιγράφει αυτά τα συμβάματα σαν επιλεγμένο πένθος, σύγκρουση ρόλων και διαταραχές σχέσεων, μεταβολές ρόλων με απώλειες οποιουδήποτε τύπου, διαπροσωπικά ελλείμματα με αποτέλεσμα την κοινωνική απομόνωση. Γεγονότα τέτοιου τύπου, αναγνωρίζονται από τον θεραπευτή και γίνονται το περιεχόμενο της διαπροσωπικής ψυχοθεραπείας. Όπως και στην ψυχοδυναμική ψυχοθεραπεία, το περιεχόμενο και ο στόχος της προσέγγισης, διαμορφώνονται στην εξέλιξη των συνεδριών και αποτελούν στην διάρκειά της τα πεδία επεξεργασίας των αντίστοιχων σκέψεων και συναισθημάτων που παράγουν. Στην εποχή των μείζονων κοινωνικών γεγονότων και αλλαγών, όπου τα κοινωνικά μοντέλα, τα κοινωνικά παραδείγματα και οι δεσπόζουσες, μεταβάλλονται ταχύτατα και μετουσιώνονται ριζικά, προκαλώντας συνολικές και θεμελιακές επιπτώσεις στους ανθρώπους των σύγχρονων κοινωνιών, η διαπροσωπική ψυχοθεραπεία, φαίνεται να διαμορφώνει έναν θεραπευτικό πόλο, στοχευμένο και σαφή, για την διαχείριση των ψυχολογικών επιπτώσεων των κοινωνικών συμβαμάτων.

Η Διαπροσωπική Ψυχοθεραπεία (ΔΨΘ) είναι μια ορισμένου χρόνου ψυχοθεραπεία που εστιάζει στη διρεύνηση των διαπροσωπικών σχέσεων και στην οικοδόμηση διαπροσωπικών ικανοτητων. Η ΔΨΘ βασίζεται στην πεποίθηση ότι διαπροσωπικοί παράγοντες επιδρο΄ν σε σημαντικο βαθμό στην ψυχική κατάσταση του ατόμου. Διαχωρίζεται από άλλες θεραπείες γιατί δεν εστιάζει σε ενδοψυχικες συγκρούσεις. Η ΔΨΘ στοχεύει στην αλλαγή των διαπροσωπικών συμπεριφορών του ασθενή ενισχύοντας την προσαρμογή του σε διαπροσωπικούς ρόλους και καταστάσεις. Ενδείξεις χρήσης της ΔΨΘ είναι: Συναισθηματικές διαταρχές, Συμβουλευτική ζεύγους κ.α.

Στα αρχικά στάδια γίνεται η διάγνωση, συμληρώνονται τα ερωτηματολόγια, αναγνωρίζονται οι κύριες προβληματικές περιοχές του ασθενή και καλλιεργείται η θεραπευτική σχέση. Ακολούθως, θεραπευτής και θεραπευόμενος εργάζονται μαζί πάνω στις προβληματικές περιοχές που αναγνωρίστηκαν (διευκόλυνση της διαδικασίας “πένθους”, αποδοχή “δύσκολων” συναισθημάτων, αναπλήρωση “χαμένων” σχέσεων. Στη συνέχεια επχειρείται η αλλαγή ρόλου, κατά την οποία το άτομο καλείται να αναλάβει τον καινούργιο διαπροσωπικό του ρόλο. Τέλος αντιμετωπίζονται τα διαπροσωπικά ελλείμματα (τρόποι επικοινωνίας, αναπαραστάσεις ρόλων, μείωση της απομόνωσης). Στο κλείσιμο της θεραπείας διαπραγματεύονται σχετικά συναισθήματα και εστία επίσης αποτελεί η πρόληψη της υποτροπής.